مقدمه خونریزی قاعدگی، انعکاسی از ریزش دوره ای آندومتر ترشحی در اثر کاهش تولید استرادیول و پروژسترون می باشد. در متون طب سنتی زنجبیل به عنوان مدر حیض معرفی شده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر خوراکی و موضعی زنجبیل بر میزان خونریزی قاعدگی دختران با قاعدگی منظم انجام شد. روش کار این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی یک سوکور در سال96-1395 بر روی 70 دانشجوی دختر ساکن در خوابگاه دانشگاه شهید بهشتی انجام شد. افراد در دو گروه 35 نفره کپسول و روغن زنجبیل قرار گرفتند. هر دو گروه دارو را از 2 روز قبل از شروع قاعدگی تا 3 روز اول قاعدگی برای 3 سیکل قاعدگی متوالی مصرف کردند. چارت هیگام (PBAC) برای تعیین میزان خونریزی قاعدگی استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار آماری SPSS (نسخه 17) و با استفاده از آزمون من ویتنی یو و آزمون فریدمن انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنادار در نظر گرفته شد. یافته ها دو گروه در ابتدای مطالعه از نظر حجم خونریزی یکسان بودند (38/0=p). میانگین حجم خونریزی در سیکل اول در گروه کپسول زنجبیل 01/64±, 91/104 بود که در سیکل چهارم مداخله به 2/57±, 76/102 رسید و معنادار نبود (8/0=p) و در گروه روغن زنجبیل میانگین حجم خونریزی در سیکل اول 46/43±, 8/92 و در سیکل چهارم 14/71±, 88/101 بود و تفاوت آماری معناداری نداشت (4/0=p). نتیجه گیری روغن زنجبیل در مقایسه با کپسول زنجبیل در میزان خونریزی قاعدگی در دختران با قاعدگی منظم تفاوتی ندارد و روغن زنجبیل و کپسول زنجبیل هر کدام به تنهایی در میزان خونریزی قاعدگی تاثیری نداشتند.

سابقه و هدف: دیابت بارداری را به عنوان شدت های مختلف عدم تحمل به کربوهیدرات ها تعریف می کنند که شروع یا اولین تشخیص آن در طول حاملگی بوقوع می پیوندد. تقریبا 4 درصد حاملگی ها با دیابت عارضه دار می شوند که 90 درصد آنها دیابت بارداری هستند. شناسایی عوامل خطر دیابت بارداری، منجر به انجام اقدامات لازم گردیده و عوارض احتمالی مادری و جنینی را کاهش خواهد داد. یکی از عوامل خطر جدید، میزان غیر طبیعی خون ریزی قاعدگی می باشد. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط منوراژی و دیابت بارداری در مراجعین به مراکز آموزشی- درمانی شهر تهران در سال 1384 انجام گردید.مواد و روش ها: در این مطالعه تحلیلی گذشته نگر (مورد- شاهدی) زنان باردار مراجعه کننده به درمانگاه های دیابت بارداری و درمانگاه های مراقبت های روتین بارداری وابسته به مراکز تحقیقات غدد و متابولیسم بیمارستان شریعتی و بیمارستان طالقانی و مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم ایران در شهر تهران مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد 60 خانم باردار با تشخیص قطعی دیابت بارداری (گروه مورد) و هم زمان با آن تعداد 60 خانم باردار بدون ابتلا به دیابت بارداری (گروه شاهد) بررسی شدند و خصوصیات دموگرافیک، میزان خون ریزی قاعدگی و عوامل موثر بر آن، در دو گروه مقایسه شدند. زنان با سابقه جنین درشت در حاملگی قبلی (وزن بالای 4500 گرم)، دیابت قبل از حاملگی، دیابت در حاملگی قبلی، مرگ و میر نوزادی در فرزندان قبلی، سقط های مکرر (سه بار سقط پشت سرهم)، مصرف سیگار قبل و حین بارداری و زایمان قبل از موعد، از مطالعه خارج می شدند. همچنین متغیرهای سن، تعداد زایمان، نمایه توده بدنی قبل از بارداری، وجود دیابت در بستگان درجه 1، مرده زایی در بارداری قبلی و جنین یا نوزاد ناهنجار در بارداری قبلی، با یکدیگر همسان شدند.یافته ها: نتایج این مطالعه بیان گر این بود خصوصیات دموگرافیک و عوامل موثر بر میزان خون ریزی قاعدگی، در دو گروه مشابه بود. فراوانی نسبی افزایش خون ریزی قاعدگی (منوراژی) در گروه مورد برابر با 41.7 درصد و در گروه شاهد برابر با 10 درصد بود (OR .(P<0.001 محاسبه شده برابر 6.43 با فاصله اطمینان 95 درصد به صورت (9.16 و 2.40) بود.نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه حاضر، منوراژی ممکن است یک عامل خطر مستقل و پیش گویی کننده برای ابتلا به دیابت بارداری باشد. به نظر می رسد که اگر غربال گری انتخابی برای دیابت بارداری مد نظر باشد، این سابقه که به آسانی و با هزینه اندک قابل شناسایی است، بهتر است در تصمیم گیری برای انجام آزمایشات قند خون در نظر گرفته شود.

مقدمه و هدف: اغلب زنان در دوره ای از زندگی خود، خونریزی شدید قاعدگی را تجربه می کنند. بعضی از آنها تقریبا در تمامی دوره ها خونریزی شدید دارند. روشهای درمانی متفاوتی مطرح است و انتخاب داروهایی با عوارض جانبی کمتر، ترجیح داده می شود هدف مطالعه حاضر مقایسه اثر دارو های گیاهی (فنلین- ویتاگنوس) با مفنامیک اسید بر خونریزی قاعدگی در دانشجویان مونث دانشگاه علوم پزشکی همدان بود. روش کار: این مطالعه بصورت کار آزمایی بالینی دو سو کور در دانشگاه علوم پزشکی همدان و بر روی 105 دانشجو مونث که دارای خونریزی قاعدگی شدید بودند انجام شد. افراد بطور تصادفی در چهارگروه دریافت کننده قطره فنلین، قطره ویتاگنوس، کپسول مفنامیک اسید و قطره پلاسبو قرار گرفتند. شدت خونریزی قاعدگی با استفاده از جدول هیگام در مدت یک سیکل قبل و دو سیکل بعد از مصرف دارو مورد بررسی قرار گرفت. روش تجزیه و تحلیل داده ها، آمار توصیفی بود و اطلاعات بدست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS 16 مورد آنالیز قرار گرفت و میزان 0.05>P از نظر آماری معنی دار در نظر گرفته شد.نتایج: خصوصیات فردی نمونه ها در گروه ها مشابه بود. میانگین شدت خونریزی قاعدگی در مدت یک سیکل قبل از شروع درمان در چهار گروه تفاوت معنی داری نداشت اما در مدت دو سیکل بعد از شروع درمان، اختلاف معنی داری بین گروه ها وجود داشت. مفنامیک اسید در کاهش خونریزی قاعدگی در مقایسه با قطره فنلین و ویتاگنوس اختلاف معنی دار آماری را نشان نداد. نتیجه نهایی: هر سه داروی مفنامیک اسید، قطره فنلین و ویتاگنوس در کاهش خونریزی قاعدگی موثر می باشند. بنابراین از دو داروی گیاهی فنلین و ویتاگنوس می توان به عنوان داروهای موثر و ایمن برای کاهش خونریزی قاعدگی استفاده نمود.

مقدمه: دیابت بارداری را به عنوان شدت های مختلف عدم تحمل به کربوهیدرات ها تعریف می کنند که شروع یا اولین تشخیص آن در طول حاملگی بوقوع می پیوندد. تقریبا 4 درصد حاملگی ها دچار دیابت عارضه دار می شوند که 90 درصد آنها دیابت بارداری هستند. شناسایی عوامل خطر دیابت بارداری، منجر به انجام اقدامات لازم گردیده و عوارض احتمالی را کاهش خواهد داد. یکی از عوامل خطر جدید، طول مدت غیرطبیعی خونریزی قاعدگی، می باشد.هدف: هدف کلی مطالعه تعیین ارتباط طول مدت خونریزی قاعدگی و دیابت بارداری در مراجعین به مراکز آموزشی درمانی شهر تهران در سال 1384 بود.مواد و روشها: مطالعه حاضر یک مطالعه تحلیلی گذشته نگر (مورد- شاهدی) بود. زنان باردار مراجعه کننده به درمانگاه های دیابت بارداری و درمانگاه های مراقبت های روتین بارداری وابسته به مراکز تحقیقات غدد و متابولیسم بیمارستان شریعتی و بیمارستان طالقانی و مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم ایران در شهر تهران مورد بررسی قرار گرفتند. در این پژوهش به منظور گردآوری اطلاعات از فرم اطلاعاتی استفاده گردید و روش گردآوری داده ها تکمیل پرسشنامه از طریق مصاحبه بود. جهت تعیین اعتبار ابزار از روش اعتبار محتوی و جهت تعیین پایایی آن از روش آزمون مجدد استفاده شد (r=0.95). روش نمونه گیری به صورت در دسترس بود. تعداد 60 خانم باردار با تشخیص قطعی دیابت بارداری (گروه مورد) و همزمان با آن تعداد 60 خانم باردار بدون ابتلا به دیابت بارداری (گروه شاهد) بررسی شدند و خصوصیات دموگرافیک، طول مدت خونریزی قاعدگی و عوامل موثر بر آن، در دو گروه مقایسه شدند. زنان با سابقه جنین درشت در حاملگی قبلی (وزن بالای 4500 گرم)، دیابت قبل از حاملگی، دیابت در حاملگی قبلی، مرگ و میر نوزادی در فرزندان قبلی، سقط های مکرر (سه بار سقط پشت سرهم)، مصرف سیگار قبل و حین بارداری و زایمان قبل از موعد، از مطالعه خارج شدند. دو گروه از لحاظ سن، تعداد زایمان، نمایه توده بدنی قبل از بارداری، سابقه فامیلی دیابت در بستگان درجه 1، مرده زایی در حاملگی قبلی و نوزاد یا جنین ناهنجار قبلی، با یکدیگر همسان شدند.یافته ها: نتایج این مطالعه بیانگر این بود که خصوصیات دموگرافیک و عوامل موثر بر طول مدت خونریزی قاعدگی، در دو گروه مشابه بود. فراوانی نسبی طول مدت غیرطبیعی خونریزی قاعدگی در گروه مورد برابر با 13.3 درصد و در گروه شاهد برابر 5 درصد بود. بین طول مدت خونریزی و ابتلا به دیابت بارداری ارتباط معنی دار آماری یافت نشد.بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه حاضر، ارتباط طول مدت خونریزی قاعدگی و دیابت بارداری مورد تردید می باشد.

مقدمه: سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS)، از بیماری های شایع در دوران باروری است که درمان های رایج بیشتر علامتی بوده و استفاده طولانی مدت آنها، عوارض زیادی به دنبال دارد. با توجه به مطالعات قبلی که نشان دهنده تأثیر حجامت ساقین بر الگوی الیگومنوره بوده است، مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر حجامت ساقین بر علائم بالینی، آزمایشگاهی و کیفیت زندگی در مبتلایان به این سندرم انجام شد. روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی که در سال های 1400-1398 انجام شد، 60 زن مبتلا به PCOS که دارای سیکل های قاعدگی حداقل 60 روزه در یک سال اخیر بودند، وارد مطالعه شده و به دو گروه 30 نفره حجامت و شاهد تقسیم شدند. در روز 26 قاعدگی بعد از تهیه نمونه خون جهت انجام آزمایش در هر دو گروه، برای گروه مداخله، حجامت از ساق هر دو پا انجام شد. تغییرات سیکل قاعدگی، مقاومت به انسولین و کیفیت زندگی با استفاده از پرسشنامه Cronin مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 20) و آزمون های کای دو و تی دانشجویی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ­ها: در 21 نفر از گروه حجامت و 6 نفر از گروه شاهد قاعدگی بعد از مداخله اتفاق افتاد که این تفاوت از نظر آماری معنادار بود (001/0>p). تغییرات مقاومت به انسولین در گروه مداخله معنادار بود (03/0=p). کیفیت زندگی گروه حجامت با اختلاف معناداری بهبود یافت (01/0=p)، ولی در گروه شاهد اختلاف آماری معناداری مشاهده نشد. نتیجه ­گیری: حجامت ساق پا می­ تواند به عنوان یکی از گزینه ­های ایجاد خونریزی در افراد مبتلا به PCOS مدنظر قرار بگیرد. بدیهی است مطالعات بیشتر جهت مقایسه پروتکل های مختلف و بررسی مکانیسم آن ضروری است.

مقدمه: دیسمنوره اولیه گاهی با یک یا چند نشانه سیستمیک و خونریزی شدید همراه است.هدف: هدف این پژوهش تعیین تاثیر کپسول والرین بر میزان خونریزی و شدت علایم سیستمیک همراه با دیسمنوره اولیه بوده است.روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی دو سوکور روی 100 دانشجو انجام شد. برای افراد گروه والرین (51 نفر)، کپسول های 255 میلی گرم والرین سه بار در روز به مدت سه روز و به افراد گروه دارونما (49 نفر) کپسول هایی مشابه با همان دستورالعمل طی دو سیکل تجویز شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود. شدت خونریزی قاعدگی بر اساس menstrual pictogram کمپل و مونگا و علایم سیستمیک با استفاده از سیستم معیار چندبعدی گفتاری قبل از مطالعه و طی دو سیکل متوالی پیگیری و مقایسه شد.نتایج: اختلاف معنی داری از نظر شدت خونریزی و طول مدت قاعدگی بین دو گروه دیده نشد (p³0.05). در دو گروه پس از درمان، میانگین مجموع نمرات شدت کل علایم سیستمیک همراه با دیسمنوره نسبت به قبل از درمان کاهش پیدا نمود (p<0.001). اما این کاهش از لحاظ آماری بین دو گروه والرین و دارونما معنی دار نبود، به جز در مورد متغیر شدت غش (.(p<0.05) (faintنتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد والرین سبب افزایش شدت خونریزی و طول مدت قاعدگی نمی شود. همچنین والرین و دارونما هر دو سبب کاهش میانگین مجموع نمرات شدت کل علایم سیستمیک همراه با دیسمنوره می شوند. اما این تفاوت بین دو گروه معنی دار نبود. به نظر می رسد پژوهش های بیشتری در این زمینه لازم باشد.

مقدمه: منوراژی، یکی از شایع ترین مشکلات ژنیکولوژیک و یکی از علل کم خونی فقر آهن در زنان می باشد. با توجه به فقدان پژوهش در این زمینه، مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر عصاره هیدروالکلی گیاه بومادران بر منوراژی انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی، شاهددار و سه سوکور در سال 1395 بر روی 120 نفر از زنان مبتلا به منوراژی مراجعه کننده به مرکز درمانی ولیعصر وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. ابزار مطالعه شامل فرم اطلاعاتی، چارت ارزیابی میزان خونریزی پکتوریال (PBAC)، وزنه و متر بود. پس از تأیید منوراژی در سیکل پایه، گروه مداخله با 150 میلی گرم کپسول بومادران و 500 میلی گرم کپسول مفنامیک اسید و گروه دارونما با کپسول دارونمای بومادران و مفنامیک اسید هر 8 ساعت در 7 روز سیکل قاعدگی، طی 2 ماه متوالی درمان و در سیکل بعدی با چارت PBAC پیگیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه19) و آزمون های آماری تی مستقل، تی زوجی، آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر، فریدمن، ویلکاکسون، من ویتنی، فیشر و کای اسکوئر انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: مدت و میزان خونریزی قاعدگی در هر دو گروه کاهش یافت (001/0>p). کاهش میزان و مدت خونریزی (001/0>p) در گروه بومادران بیشتر بود. هرچند مدت و میزان خونریزی طی دوره پیگیری پس از درمان در هر دو گروه نسبت به دوره مداخله افزایش یافت (001/0>p)، ولی نسبت به قبل از مداخله کمتر بود (001/0>p). نتیجه گیری: با توجه به تأثیر بومادران در کاهش میزان خونریزی قاعدگی، می توان از بومادران در درمان منوراژی استفاده نمود.

مقدمه : قاعدگی دردناک یکی از شایع ترین مشکلات در زنان جوان است. البته با این که درد قاعدگی اولیه تهدیدکننده زندگی فرد نمی باشد ولی کیفیت زندگی زنان جوان را تحت تاثیر قرار می دهد.هدف: تعیین تاثیر مصرف عسل خالص و ناخالص بر روی شدت درد، مقدار خونریزی، مدت خونریزی و فاصله بین دو خونریزی در دانشجویان دختر مبتلا به دیسمنوره اولیهروش: مطالعه از نوع نیمه تجربی یک سوکور و متقاطع بوده که در آن 60 دانشجوی خانم که دارای دیسمنوره اولیه بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. گروه اول پس از شروع قاعدگی، عسل خالص تا شروع سیکل قاعدگی بعدی مصرف کردند. سپس میزان درد قاعدگی سیکل بعدی آنها با استفاده از پرسشنامه VAS (Visual Analogue Scale) در زمان شروع قاعدگی و 1، 2 و 3 ساعت بعد از آن مجددا اندازگیری شد. در گروه دوم همین روند با مصرف عسل غیر خالص انجام شد. در پایان دو گروه از نظر شدت درد قاعدگی، مقدار، مدت و فاصله بین دو خونریزی مقایسه شدند. نتایج توسط تحلیل واریانس و تست های غیر پارامتریک تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میانگین شدت درد قاعدگی در گروه اول پس از مصرف عسل خالص کاهش یافته است (p=0.002)، ولی شدت درد قاعدگی در همین گروه پس از مصرف عسل ناخالص تغییری نکرده است (p=0.4) .میانگین شدت درد قاعدگی در گروه دوم نیز در زمان مصرف عسل خالص کاهش یافته است (p=0.004). مقایسه گروه اول و دوم 3 ساعت پس از مصرف عسل خالص، تفاوت معنی داری را در دو گروه نشان نداد (p=0.13). مقدار خونریزی پس از مصرف هر دو نوع عسل کاهش معنی داری یافته است (p=0.03).نتیجه گیری: مصرف عسل خالص باعث کاهش معنادار در شدت درد و مقدار خونریزی قاعدگی در خانمهای مبتلا به درد قاعدگی اولیه می شود و از آن می توان به عنوان یک روش درمانی استفاده نمود.

مقدمه و هدف: قطع یا کاهش خونریزی قاعدگی از شایعترین اختلالات ژینوکولوژیک در سنین باروری است. درمانها اکثرا شامل قرصهای هورمونی می باشد که واجد عوارضی زیادی می باشد. طب مکمل علیرغم آنکه هنوز کاملا اثبات نشده ولی امروزه مدافعان زیادی دارد. امروزه روند رو به رشدی در تلفیق طب مکمل با طب رایج و تبدیل آنها به طب تلفیقی وجود دارد. طب سنتی ایران یکی از غنی ترین پایه های طب مکمل بوده و از اصطلاح «احتباس طمث» برای هر دو بیماری استفاده می کند. در مبانی طب سنتی یکی از علل اصلی بیماری ها سوءمزاج بوده که دانستن آن محور درمان است. هدف این مطالعه بررسی فراوانی علائم سوءمزاج ها، در مبتلایان به احتباس طمث می باشد.مواد و روش ها: با مراجعه به کتب مرجع طب سنتی ایران فرم محقق ساختی (پرسشنامه – فرم اطلاعاتی) بر اساس علائم سوءمزاج ها تهیه شد. نمونه ها 69 خانم مبتلا به احتباس طمث (کاهش یا قطع خونریزی رحمی) در سنین باروری 15 تا 45 سال بودند.یافته ها: در این مطالعه فراوانی هر یک از علائم سوءمزاج ها به تفکیک، بدست آمد. همچنین سوءمزاج بارد (در مقایسه بین سوءمزاج های بارد و حار)، سوءمزاج یابس (در میان سوءمزاج های رطب و یابس) و سوءمزاج بلغمی و سپس سوداوی (در میان سوءمزاج های مادی) رتبه بالاتری داشتند.نتیجه گیری: در متون طب سنتی نیز دقیقا به همین سوءمزاج ها و با همین ترتیب ذکر شده است. شاید بتوان احتباس طمث را با سوءمزاجهای بدن بارد، یابس، بلغمی و سوداوی در ارتباط دانست. در کل با توجه به تطابق نتایج با متون طب سنتی پیشنهاد می شود که با اطمینان بیشتری به مفاد این مکتوبات و ترتیب و اهمیتی که در مطالب ذکر شده است به عنوان منبع موثق در مطالعات استفاده شود.